ԱՀՄԱԴ ՇԱՄԼՈՒ «Համընդհանուր սեր» 2 մեկնաբանություն

Արցունքն առեղծված է,
ժպիտն առեղծված է,
Սերն առեղծված է…
Արցունքն այն գիշերվա
Սիրուս ժպիտն Էր։
Հեքիաթ չեմ, որ պատմես,
Մեղեղի չեմ, որ երգես,
Ձայն չեմ, որ լսես,
Կամ` այնպիսին, որ տեսնես,
Կամ` այնպիսին, որ իմանաս…
Ես, ցավ եմ համընդհանուր.
Կանչիր ինձ…


* * *
                                                                                                                   Շամլուն և իր կինը՝ Այդա Սարգսյանը                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 
Ծառը անտառի հետ է խոսում,                             
Խոտը՝ դաշտի
Աստղը՝ ծիր կաթնի,
Ու ես՝ քեզ հետ եմ խոսում։
Անունդ ասա,
Ձեռքդ ինձ տուր.
Խոսքդ ասա,
Սիրտդ ինձ տուր,
Ես արմատներդ ըմբռնել եմ,
Քո շուրթերով
Բոլոր շուրթերի համար խոսել եմ,
Ու ձեռքդ ծանոթ է ձեռքիս։
Լույս մենության մեջ լացել եմ քեզ հետ
Ապրողների համար,
Ու մութ գերեզմանոցում
Երգել եմ քեզ հետ
Ամենագեղեցիկ երգերը,
Քանզի այս տարվա մեռյալները
Ամենասիրահար ապրողներն էին։

* * *

Ձեռքդ ինձ տուր,
Քո ձեռքերին ծանոթ եմ։
Ով ուշացած իմ սեր, քեզ հետ եմ խոսում,
Ինչպես ամպը՝ փոթորկի,
խոտը՝ դաշտի
անձրեւը՝ ծովի,
թռչունը՝ գարնան,
Եւ ինչպես ծառը անտառի հետ է խոսում,
Քանզի ես
Արմատներդ ըմբռնել եմ,
Քանզի ձայնս
Ծանոթ է ձայնիդ։

թարգմ.՝ Նորվան


Արցունքը գաղտնիք է:
Ժպիտը գաղտնիք է:
Սերը գաղտնիք է:

Այն գիշերվա արցունքը ժպիտն էր սիրուս...

Հեքիաթ չեմ որ պատմես,
Մեղեդի որ երգես,
Շշուկ որ լսես,
Մի բան որ տեսնես,
Իմանաս...

Ես միասնական ցավն եմ,
Ճչա ինձ...

Ծառն անտառի հետ է խոսում,
Խոտը դաշտի,
Աստղը տիեզերքի,
Եվ ես քեզ հետ եմ խոսում:

Անունդ ինձ ասա,
Ձեռքդ ինձ տուր,
Խոսքդ ինձ ասա,
Սիրտդ ինձ տուր...

Ես ըմբռնել եմ քո արմատները,
Քո շուրթերով զրուցել եմ բոլոր շուրթերի հետ,
Ու ձեռքերդ ճանաչում են իմ ձեռքերը...

Լուսավոր մենության մեջ արտասվել եմ քեզ հետ
Ողջերիի համար,
Եվ խավար գերեզմանատնում քեզ հետ երգել եմ
Ամենագեղեցիկ երգերը,
Որովհետև այս տարվա մեռելները,
Ամենասիրահարված ողջերն են եղել...

Ձեռքդ ինձ տուր,
Ձեռքերդ ճանաչում են ինձ,
Քեզ հետ եմ խոսում, ում ուշ եմ գտել,
Ինչպես ամպը փոթորկի
Ինչպես խոտը դաշտի
Ինչպես անձրևը ծովի
Ինչպես թռչունը գարնան
Ինչպես ծառն է խոսում անտառի հետ

Որովհետև ես
Ըմբռնել եմ քո արմատները,
Որովհետև իմ ձայնը
Ծանոթ է քո ձայնին...

թարգմ.՝ Ռազմիկ Ամիրխանյան

աղբյուրը՝ http://iranliter.blogspot.com/2014/08/2.html