Երբ արևը մայր էր մտնում ու լուսինը իր վերջին հետքերով ինձ հետ թափառում էր մայթերին իջած անձրևի շրխկոցները դադարեցնելու մտադրությամբ ,սկսում Էի ընդունել, որ ինչ- որ բան հանգում է, կորցնում իր ուժը...գուցե իմ ու քո լույս-խաղաղություն ծաղիկը, գուցե իմ մեջ քո շողքը կամ հակառակը, բայց պակասը կար ու պահը լռեց... пятница, 5 февраля 2016 г.
Փակ մինչև դուռը
Երբ արևը մայր էր մտնում ու լուսինը իր վերջին հետքերով ինձ հետ թափառում էր մայթերին իջած անձրևի շրխկոցները դադարեցնելու մտադրությամբ ,սկսում Էի ընդունել, որ ինչ- որ բան հանգում է, կորցնում իր ուժը...գուցե իմ ու քո լույս-խաղաղություն ծաղիկը, գուցե իմ մեջ քո շողքը կամ հակառակը, բայց պակասը կար ու պահը լռեց... 
Подписаться на:
Комментарии к сообщению (Atom)
Комментариев нет:
Отправить комментарий