Ինչ անենք, որ հասնենք հոգևոր զարգացած Հայաստանի

 Վահան Տերյանի «Հոգևոր Հայաստան»  հոդվածը   կարդալիս հասկացա, որ Տերյանն ուղղակի գրող չէ։ Տերյանը նկարագրում է այսօրվա իրականությունը, իրականություն, որն արդեն դարձել է սովորական ,իսկ մենք սովորական ապրում ենք, սովորական անում, ստեղծում, արարում, իսկ ավելի մարդավարի ասած՝ յոլա գնում։ Անսովորը մենք համարում ենք սովորական ու համակերպվում դրան։ Մենք չենք գտնում արթնացնող, որ գլխներիս մի դույլ սառը ջուր լցնի ու ասի, որ շոկոլադներով քաղցր երազն ավարտվեց, որ պիտի արթնանանք ու քայլենք իրականության մեջ։ Ու ինչքան հնարավոր է՝ շուտ պիտի արթնանանք ,մաքրենք մեր ճպռոտ աչքերը, որոնք վկայում են մեր խոր քնի մասին, որ ավելի լավ տեսնենք երկրի երեսին  գտնվող կեղտի հատիկները, քանի որ ամեն րոպե դրանք ավելանում են, կույտ–կույտ հավաքվելով` մոտենում մեր  վերմակին։ Ու սրա համար մենք պիտի լինենք մեր արթնացնողը, վերմակը պիտի գցենք մեր վրայից, պիտի հասկանանք,  որ այն տաքացնելուց  բացի ոչ մի օգուտ չունի։ Մենք ոչմիայն չենք հանում մեր վերմակը, այլ նաև ուզում ենք, որ ուրիշը հանի, հենց ուրիշը, որ մենք չհոգնենք, որ հանկարծ չմրսենք ու չհիվանդանանք։Ու հենց էդ հիվանդացողներն  են շարունակում քայլել։Դանդաղ մաքրում  են կեղտի կույտերը, դանդաղ, որովհետև մի քանիսը չեն կարող մաքրել հազարների կեղտերը, իսկ ամեն անգամ մաքրելուց հետո այն ավելանում է կրկնակիից էլ ավելի։

Լավ, շատ տխրեցինք, լուծում տամ։Հիմա, էս րոպեների մեջ պիտի լինենք քայլող, չպիտի մերը դնենք մյուսի շալակը ու չհասկանալով ասենք, որ տանի։ Որովհետև հիվանդը, դեղ  չխմելով, կարող է թուլանալ, ուշագնաց լինել կես ճանապարհին։ Պիտի ուժ լինենք ,պաշտպանենք իրար, բռնենք ձեռքերից, էնպես, որ նույնիսկ փոթորիկը վախենա, խեղճանա։ Պիտի լինենք արդար ու արդարություն տարածողներ լինենք, պիտի լինենք երեկվանից լավը ու սրբվենք, սրբություն տարածենք, պիտի չընդունենք մութը, խավարը, պիտի չդավանենք վատը, չհավատանք վատին, որ վատը չլինի, որ հետո էլ ասենք` տեսա՞ր, որ ասում էի… Պիտի արևի մարդիկ լինենք, մեր լույսով շողանք, կեղտը տանենք հեռու, բայց չկեղտոտենք անկեղտներին։ Պիտի ապրենք էնպես, որ մայրամուտը չմոտենա մեր երկրի պարիսպներին, պիտի լինենք կանգուն պարիսպ մեր երկրի համար։