четверг, 25 февраля 2016 г.

Լևոն Շանթ «Հին աստվածներ»



«Տանջանքն է, որ կբարձրացնե հոգին, տառապանքն է, որ կմաքրե: Եվ կյանքի ամենեն խոր բանը մահն է»:


***
«...Կյանքն ինքը խաղ մըն է միայն»:

***
«Սերը սիրով, սերը սիրով օրենքն ա՛ս է դարերով»:

***
«- Կին ըլլալը՝ հոգ ըսել է, Եղիսա՛, իսկ մայրը՝ խնամք»:


***
«Է՜, կյանքը որքա՜ն քիչ բան ունի մեզի տալու»:

***
«Խավարը խավար է կարճատես աչքերուն: Բոլոր մեծ հղացումները խավարի ծոցն են գոյացել. բոլոր մեծ խորությունները միայն խավարի մեջ կարելի է տեսնել: Եվ այդ ձեր պաշտած լույսը միթե ծնունդը չէ՞ խավարի. ծնունդ մը ու մահկանացու մը: Խավարն է, որ կա ու կմա անմահ ու հավիտյան»:

***
«Ամեն մարդ ինք պիտի բանա իր ճամփան»:

***
«Կյանքը ուրախության համար է տված մեզի»:

***
«- Վարդապե՛տ, այդ եկեղեցին ո՛չ ոք քանդել չի կրնար: Ո՛չ դուն, ո՛չ ե ս, ո՛չ մեկը. անոր հիմը մեր սրտերուն մեջն է դրված»:

***
«Աշխարհիս երեսին եթե տեսնել կուզես, ինչ որ սրտիդ ուզածն է՝ պետք է նայիս փակ աչքերով»:

***
«Եվ ի՜նչ տարօրինակ լաց է եղել ուրախության լացը»:

***
«Դիմե՛ հավատքիդ, ու սարերը կելլեն իրենց տեղեն»:

***
«Մարդս ի՛նքը միայն կրնա շինել իր Աստծուն նվիրված տաճարը, ի՛ր մեջքովը, ի՛ր ձեռքերովը, ի՛ր խելքովը»:

***
«Իմ տաճարիս հիմքը իմ բանականությունս պիտի ըլլա, սյուները իմ կամքս է, ու գմբեթն ալ ըլլալու է հավատքս»:

***
«Քանի կապրինք՝շինենք պիտի. պիտի շինենք մեր Աստծուն իր տաճարը. շինենք ու փլի, շինենք ու քանդենք, շինենք ու շինենք միշտ, բայց երբե՛ք, երբե՛ք չավարտենք: Հենց որ ավարտի, ալ տաճար չէ Աստծու, այլ...կռատուն»:

***
«Մահն ալ ձեր վախն է ու ձեր վախի հնարածը»:


Комментариев нет:

Отправить комментарий