Պատկերացնու՞մ եք՝ կրթահամալիրում մեկ-նար-կել են Կոմիտասյան օրերը: Այսօր ընկեր Տաթևի վարպետության դասին ներկա գտնվեցի: Երգեցինք «Հաբրբան», «Այն վերի գլխախնձոր»: Էնքան լավ մթնոլորտ էր, էնքան շուտ էինք սովորում: Վաղն Էլ եմ է գնալու: Հիմա հասկանում եմ, թե Կոմիտասյան օրերը ինձ ինչքան բան են տալիս: Ամեն գործ անելուց մտքիս մեջ, քթիս տակ երգում եմ, գիտեմ, որ Կոմիտաս քթի տակ չեն երգում, հա, ներող լինեք: Բայց Կոմիտաս երգելիս ազատվում ես աղբից, չգիտես ինչական ծնգծնգոցներից, երկու բառանի երեք նոտայանոց կրկնությունից: Ուրախություն ա գալիս մեջդ, քեզ թվում ա սիրահարված ես, լավ, բայց ո՞ւմ:
Կոմիտա՜ս... Խաղաղություն, տրամադրություն, բավարարվածություն, աշունն էլ խենթություն է խոստանում ... դե սիրահարվիր, հեչ էլ պարտադիր չի ՝ ինքդ իմանաս, թե ում: Կոմիտաս լսիր,երգիր, ու սիրահարվիր:
Комментариев нет:
Отправить комментарий