Երկու խենթ ")

…ու շարունակում եմ սիրել։Ամեն անգամ զգում եմ շունչդ,որն ինձ կլանում է բերում քո աշխարհ ,ճանապարհին էլ համբույրներդ քո աշխարհի դռները բացում են իմ առջև ,ինձ դարձնում վախկոտ լողորդ ,որովհետև ամեն անգամ քո աշխարհ մտնելիս վախենում եմ ,որ կմոռանամ դռների տեղը,կսուզվեմ ու կմնամ կես ճանապարհին ,բայց քո  դռները անհամբեր կսպասեն իրենց ծանոթ հյուրին։Իսկ հյուրը սպասեցնել կտա,անժամանակ ժամանակով:
...Ու հրեշ չեմ,որովհետև միշտ կողքիդ եմ,կողքիդ եմ դրա համար եմ վերափոխվում ՝դառնում հրեշտակ։
Սիրում եմ ժպիտդ , ինձ տեսնելիս այն կրկնապատկվում  է,հասնում մինչև ականջներ,ու ցավեցնում դեմքիդ մկանները,ասեմ կներե՞ս, ոչ՛ չեմ ասելու ։Նկատում եմ ինձ տեսնելիս  աչքերդ էլ են ժպտում,դեռ էն օրերից ՝առաջիններից։Գիտեմ ,որ գիտես ,քեզ սիրում եմ ամբողջ ուժով ,սիրում եմ ,քո հոտն էլ եմ սիրում։Գլուխս ուսիդ դնելով հոտդ դիպչում է ինձ,քո անուշ հոտը:Թե  գնամ  հոտդ կտանեմ  ինձ հետ ,որ քեզնից հուշ ունենամ։Ու թե հանկարծ ուրիշինը լինես հոտդ ինձ կմնա ։Կմնա ինձ,դրա համար էլ կմնաս իմը ՝իմ  խենթ ու խելառը։Սիրահարվել եմ էն ձեռքերիդ,որ ամեն անգամ մազերիս դիպչելով սերս ավելի է բռնկում։Ու նորից ուզում եմ համբուրել տաք շուրթերդ,որ տաքանամ քո տաքությամբ։Դու մոտենում ես նայում աչքերիս, քո գիրկն առնում ինձ,թաքցնում մարմինս ,քեզ հատուկ  նայվածքով ,մոտենում ու  շուրթերս  կլանում բերանիդ մեջ ։Հետո նորից  ժպտում ես ու  լուռ խոսում   ,այնքան լուռ ,որ ես հազիվ եմ ընկալում հայացքիդ մեջ թաքնված բառերը ,բայց շարունակում եմ լռելով խոսել....