«Անուշը» կարդալիս շատ բան սովորեցի,իսկ հիմա սովորածս ներկայացնեմ։ Անուշը սիրահարված աղջիկ էր ,ուժեղ էր,չենթարկվող ։Մոսին՝Անուշի եղբայրը, խիստ էր,անում էր իր անունի ,մյուսների կարծիքի համար,նույնիսկ քրոջը կսպաներ, միայն հասարակության աչքին բարձր երևար։Սարոն մի գյուղացի տղա էր,ով սիրում էր Անուշին և նվիրված էր նրան ։Միևնույն է ,Անուշը իրեն անբախտ էր համարում՝ հավատալով գուշակությանը։Եվ ինչին հավատաց, այն էլ եղավ։
Հիմա անցնեմ պոեմի ասելիքին։ Պոեմում չկարողացա հաշտվել Մոսիի կերպարի հետ։ Ըստ իս` Մոսին եթե ունենար ներքին արժանապատվություն, չէր ստիպի քրոջը հրաժարվել սիրուց,ի՞նչ տվեց դա նրան։ Սարոյին սպանելուց հետո նա դժբախտացրեց քրոջը և ոչ միայն… Բայց մի՞թե այդ հասարակությունը դա չէր ուզում,հասարակությունը ձտում էր տեսնել Սարոյի պատվախնդրությունը։։«Պատվախնդրություն» բառի մեջ «խնդրել »–ը օգտագործվում է պահանջել իմաստով։Նշանակում է դիրք ստեղծել և պահպանել հասարակության մեջ :Արդյո՞ք ճիշտ է մարդասպանության միջոցով անուն և պատիվ ունենալ հասարակության մեջ։ Բայց Մոսին այդպես ունեցա՞վ այդ պատիվը։ Նա պիտի հասկանար, որ պատասխանատու է իր առաջ,իր արած ամեն քայլի համար պատասխանատու է հենց ինքը ,էլ կարևոր չի, թե հասարակությունն ինչ է խոսում իր արածի շուրջը,ինքն է պատասխանատու ու վերջ ։Ու հենց դրա համար կունենար իր անհատականությունը։
Հասարակությունը իրավունք չունի որոշելու քո փոխարեն։ Ամեն մեկն է պատասխանատու իր համար,իր արածի համար, ու երբ անտեսում ես էդ խոսողներին, լինում ես ինքնուրույն ու չես վախենում քո արածների համար,չես մտածում, թե քեզ ինչպես կընդունի հասարակությունը… Մոսին չարեց այս ամենը, իմ կարծիքով դա անկրթային դրսևորում էր։ Հասարակության դրդմամբ տեղի ունեցավ ցավալին։ Իսկ հետո հասարակությունը զղջում էր կատարվածի համար, բայց ո՛չ Անուշին և ո՛չ էլ Սարոյին հետ բերել հնարավոր չէր։Կարծում եմ, սա մի օրինակ էր հասարակությանը սթափեցնելու համար:
Комментариев нет:
Отправить комментарий