Դավիթ Պողոսյան << Հայելին>> (վերլուծություն)

Մեծանալու հետ հայելիդ նույնն է մնում, բայց հայացքդ փոխվում է: Շատ հայացքներ են վրայովդ գալիս ու անցնում, մինչև որ հասունանում ես: Սիրում ես, ատում ես, կորուստ ես ունենում, հետո գտնում ես, հետո ժպիտդ հասնում է մինչև ականջներ, ու բերանդ պատռվում է, էլ ոչ բերան ես ունենում, ոչ շուրթ, ոչ էլ ականջ, բայց դու երջանիկ ես, քանի դեռ քեզ դժբախտ չես համարում: Ինքդ քո հատակում լողալով կարող ես ապրելուդ առաջնային պատճառները գտնել : Հասիր մինչև խեղդվելու ամենախորը հատվածը, որտեղ անօդ է, բայց ոչ քեզ համար: Ո՞վ ես դու, երբ չես ճանաչում ինքդ քեզ :Ապրիր այնպես, որ չամաչես երբ հանկարծ <<հայելիդ>> սկսի խոսել: Որ <<հայելիդ>> արթնանա, չսկսի քեզ բարձրաձայն հայհոյել: Որ չամաչես՝ հենց քեզնից հետո մյուսների <<հայելիները>> քեզ օրինակ բերեն իրենց տերերին: Լավի, չպղծվածի, արդարի օրինակ տուր: